TEORIA - SILIBLOCK

TEORIA

Teoria metody.

Zasada działania iniekcji krystalicznej, która wytwarza blokadę przeciwwilgociową w murach zawilgoconych w wyniku podciągania wody z gruntu, opiera się na oryginalnym pomyśle autora. To metoda osuszania wykorzystująca tzw. „mokrą ścieżkę”. W technice tej nie występuje osuszanie wstępne oraz odsalanie murów – drogami penetracji są tu ciecze kapilarne. Następnie następuje krystalizacja uszczelniająca pory oraz kapilary materiału budowlanego. Są to głównie cegła ceramiczna oraz zaprawa wapienna.

Dzięki badaniom laboratoryjnym opartym na powyższej koncepcji wytwarzania poziomej izolacji przeciwwilgociowej w murach istniejących budowli, udało się osiągnąć sukces mimo przewrotności tej metody. Skuteczność tego rozwiązania została potwierdzona poprzez liczne badania laboratoryjne i poligonowe. Zasada stosowania metody iniekcji krystalicznej do osuszania budowli jako pierwszą czynność podaje wywiercenie otworów iniekcyjnych w osuszanym murze. Optymalne wymiary to średnica 20mm i długość równa grubości muru minus 5-10 cm. Wiercenie otworów przebiega w jednej linii z odstępami co 10-15 cm i przebiega równolegle do podłogi. Jeśli długość wierteł na to pozwala, najlepiej jest wykonać wiercenia z jednej strony muru pod kątem 50 ̊-30 ̊ do poziomu. Kolejna faza to wlewanie do otworów ok. pół litra wody w celu większego zwilżenia muru w miejscu zamierzonej iniekcji. Następnie możliwie szybko następuje wprowadzenie mieszaniny wody, cementu portlandzkiego oraz aktywatora krzemianowego (w określonych proporcjach) metodą grawitacyjną.

Uzyskanie blokady przeciwwilgociowej krystalicznej zajmuje 7 dni. Zasada działania środka uszczelniającego zgodnie z wynalazkiem opiera się na penetracji jednego ze składników mieszaniny (aktywatora krzemianowego) w promieniu 7-8 cm od środka otworu w murze za pomocą dyfuzji. Potem dzięki jonom wapniowym (pochodzącym z dysocjacji minerału wchodzącego w skład cementu portlandzkiego – portlantydu) wytrąca się w kapilarach związek nierozpuszczalny w wodzie. Prawdopodobnie jest to typ polikrzemianu wapniowego.

Poprzez wytrącenie związków na początku kapilaru nie jest blokowany proces penetracji w głębszych częściach, co stanowi ich cechę szczególną. Taka sytuacja występuje w przypadku stosowania mieszaniny szkła wodnego i dodatków, np. chlorku wapnia, w której promień penetracji (a także blokady przeciwwilgociowej) nie ma znaczenia technicznego. Te utrudnienia pojawiają się w wypadku metod wykorzystujących utwardzanie szła wodnego za pomocą estrów organicznych.

Badania laboratoryjne wykazały, że przy okazji iniekcji przeciwwilgociowej sposobem opierającym się na wynalazku, produkty krystalizacji są ułożone wokół otworu iniekcyjnego w postaci pierścieni. Na początku odległość między nimi wynosi kilka mm, a potem wzrastają o 1 cm na odcinku 7-8 m od środka otworu (w przypadku materiału budowlanego o strukturze kapilarno-porowatej).

Zjawisko to zachodzi podobnie jak tworzenie się pierścieni Liesganga w roztworach koloidalnych. Kinetyka tej reakcji z użyciem środka wg wynalazku prawdopodobnie przebiega w sposób cechujący to lub inne zjawisko. Najpierw następuje krystalizacja z wytworzeniem się malutkich kryształków na całym obszarze. Penetracja odbywa się na zasadzie dyfuzji w skutek pojawiającej się różnicy stężeń, a po tym następuje samorzutny proces nieliniowego starzenia kryształów. Fachowa literatura określa ten proces jako „periodic precipitation proces-ses” albo „againg sol” i „self organization”. Czas trwania procesu zajmuje ok. 7 dni. Po tym czasie można zaobserwować skuteczność blokady przeciwwilgociowej, która wytwarza się w zawilgoconych murach.

Zdaniem dr. inż. Nawrota, iniekcja krystaliczna wykonana jako izolacja pozioma wytworzona w zawilgoconych murach obiektów budowlanych, wykazuje się bezterminową trwałością. Jest to cecha wyróżniająca ją na tle innych metod osuszania, bowiem w tych przypadkach trwałość przepony przeciwwilgociowej jest różna w zależności od rodzaju iniektu. W metodzie elektroiniekcji iniektem jest żywica silikonowa o trwałości 10-15 lat.

Koncern Waeckera – wyspecjalizowana firma zajmująca się produkcją związków silikonowych, opracowała informacje dotyczące powyższych przedziałów trwałości. Podany czas trwałości w czasie jest obniżany w środowisku murów do ok. 8 lat, co następuje w wyniku oddziaływania soli w cieczach kapilarnych. Stosowane w osuszaniu murów metody elektrostatyczne są minimum 3 razy mniej trwałe od metod elektroiniekcyjnych, a w dodatku mają ograniczoną przydatność.

Opracował dr inż. W. Nawrot